سفینه نجات

روایتی مشهور و موثق از علمای شیعه و سنی به نقل از رسول اکرم  « صلوات الله علیه »

« انى‏ تارك‏ فيكم الثقلين كتاب اللَّه و عترتى اهل بيتى فانى تارك فيكم الثقلين ما ان تمسكم بهما لن تضلوا ابدا »

 من از بین شما می روم اما دو چیز گرانبها در بین شما به امانت می گذارم ، کتاب خداوند و اهل بیتم که اگر به اندو چنگ زنید هرگز گمراه نخواهید شد .

   ( درخشان پرتوى از اصول كافى، ج‏5، ص: 65 )

پیامبر اکرم  « صلوات الله علیه » فرمودند : شما را بخدا قسم مى‏دهم، آيا مى‏دانيد كه خداى عزّ و جلّ در سوره حج چنين نازل كرده است: يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا ارْكَعُوا وَ اسْجُدُوا وَ اعْبُدُوا رَبَّكُمْ‏ وَ جاهِدُوا فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ هُوَ اجْتَباكُمْ وَ ما جَعَلَ عَلَيْكُمْ فِي الدِّينِ مِنْ حَرَجٍ مِلَّةَ أَبِيكُمْ إِبْراهِيمَ هُوَ سَمَّاكُمُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ قَبْلُ وَ فِي هذا لِيَكُونَ الرَّسُولُ شَهِيداً عَلَيْكُمْ وَ تَكُونُوا شُهَداءَ عَلَى النَّاسِ فَأَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ وَ اعْتَصِمُوا بِاللَّهِ هُوَ مَوْلاكُمْ فَنِعْمَ الْمَوْلى‏ وَ نِعْمَ النَّصِيرُ «حج: 77 - 78»

  «اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد، ركوع و سجده كنيد و پروردگارتان را عبادت نمائيد و كار خير انجام دهيد، به اميد آنكه رستگار شويد، و در راه خدا آن طور كه بايد جهاد كنيد. او شما را انتخاب كرده و در دين بر شما سختى قرار نداده است. دين پدرتان ابراهيم، كه او شما را از قبل «مسلمان» ناميد. و در اين باره تا پيامبر صلى اللَّه عليه و آله بر شما شاهد باشد و شما شاهد بر مردم باشيد. پس نماز را بپا داريد و زكات را بپردازيد و به خداوند اعتصام جوئيد. اوست صاحب اختيار شما، و خوب صاحب اختيار و خوب كمك‏كننده‏اى است».

سلمان برخاست و عرض كرد: يا رسول اللَّه، اينها چه كسانى هستند كه تو بر آنان شاهدى و آنان شاهد بر مردم‏اند، و خداوند آنان را انتخاب كرده و در دين براى آنان سختى قرار نداده، دين پدرشان ابراهيم؟

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «خداوند از اينان سيزده نفر را قصد كرده است: من و برادرم على‏ بن‏ ابى‏ طالب‏ و يازده نفر از فرزندانم يكى پس از ديگرى، كه همگى امام هستند. قرآن با آنان و آنان با قرآنند. از يك ديگر جدا نمى‏شوند تا بر سر حوض كوثر بر من وارد شوند».

 (أسرار آل محمد عليهم السلام / ترجمه كتاب سليم، ص: 433)

امام باقر (ع) فرمود: رسول خدا (ص) مى‏فرمود: هر كه را خوش آيد كه چون من زنده باشد و به مرگ من بميرد و به بهشتى رود كه پروردگارم آن را به من وعده كرده و به شاخه‏اى كه

پروردگارم كاشته بچسبد، بايد على‏ بن‏ ابى‏ طالب‏ و اوصياء پس از او را دوست و پيرو باشد زيرا آنها شما را در باب گمراهى در نياورند و از باب هدايت بدر نبرند، به آنها چيزى نياموزيد

كه از شماها داناترند و به راستى من از پروردگار خود خواستم كه ميان آنها و قرآن جدائى نياندازد تا سر حوض بر من در آيند هم چنين (آن حضرت دو انگشت خود را به هم چسبانيد)

پهناى آن حوض از صنعاء است تا ايله، در آن به شماره اختران قدحهاى نقره و طلا است.

                                                                          ( أصول الكافي / ترجمه كمره‏اى، ج‏2، ص: 153)

رویت خداوند

  يعقوب بن اسحاق گويد: نوشتم به امام حسن‏ عسگرى‏ (ع) كه چگونه بنده خدا را مى‏پرستد با اينكه او را نمى‏بيند؟ در جواب نگاشت: اى ابو يوسف، والاتر است سيد و مولا و منعم بر من و پدرانم از اينكه ديده شود، گويد: و از آن حضرت پرسيدم كه آيا رسول خدا (ص) پروردگارش را ديده؟ نگاشت: براستى خداى تبارك و تعالى نمود به دل رسول خودش از نور عظمتش آنچه را دوست داشت.

    احمد بن اسحاق گويد: به امام هادى (ع) نامه نوشتم و از رؤيت خدا پرسيدم و اختلافى كه مردم در باره آن دارند، در جواب نوشت: تا ميان ناظر و منظور هوا نباشد ديد در منظور نفوذ نكند و اگر هوا از ناظر و منظور قطع شود رؤيت درست نباشد و تشبيه از اينجا است، زيرا ناظر وقتى برابر منظور قرار گرفت به اعتبار

رابطه جريان رؤيتى كه در ميان آنها لازم است بايد همانند باشند و اين همان تشبيه خدا است به خلق، زيرا اسباب و شرائط بايد به مسببات خود متصل باشند تا نتيجه مطلوبه بدست آيد.

    عبد الله بن سنان از پدرش روايت كرده كه گفت: در خدمت امام باقر (ع) بودم كه مردى از خوارج شرفياب محضرش شد و به او گفت: اى ابو جعفر، چه چيز را مى‏پرستى؟ فرمود:

خداى تعالى را، گفت: او را ديدى؟ فرمود: بلكه چشمها به ديدار او را نبينند ولى دلها به ايمان درستش در يابند به سنجش شناخته نشود، به حواس درك نگردد، به مردم نماند، به آيات و نشانه وصف شود و به نشانه‏ها شناخته گردد، به خلاف و ستم حكم نكند، آن است خدا، نيست شايسته پرستشى جز او. راوى گويد:

آن مرد بيرون میرفت و می‏گفت: خدا داناتر است كه رسالت خود را كجا مقرر كند.

أصول الكافي / ترجمه كمره‏اى، ج‏1، ص: 285

    حضرت عسكرى عليه السّلام در اول ماه ربيع الاول مريض شدند و در هشتم همين ماه كه‏

سال دويست و شصت بود در سن 28 سالگى رحلت كرد .

هنگامى كه خبر وفات او در بين مردم منتشر شد شهر سامراء پر از ضجه و ناله شد و بازارها تعطيل گرديد، بنى هاشم و فرماندهان لشكرى و رؤساى كشورى و ساير طبقات خود را براى تشييع جنازه وى حاضر كردند، سامراء در اين روز حالت فوق العاده‏اى به خود گرفته بود.

هنگامى كه از غسل و كفن او فارغ شدند خليفه امر كرد تا ابو عيسى بن متوكل بر وى نماز بخواند، هنوز مردم متفرق نشده بودند ابو عيسى صورت حسن بن على را باز كرد و به حاضرين گفت: اكنون چهره اين را مشاهده كنيد كه به اجل خودش مرده است و اينك عده‏اى از خدام خليفه و گروهى از مردم هم گواهى ميدهند كه او در بستر خودش از جهان رفته است.

در كنار پدر بزرگوارش امام هادى، در «سرمن‏رأى»- سامره- به خاك سپرده شد. گروه كثيرى از شيعيان عقيده دارند كه حضرت مسموم از دنيا رفتند همان گونه كه پدر و جدش هم مسموم شدند، و همچنان تمام ائمه عليهم السّلام شهيد از جهان رفتند، و در اين جا به حديث حضرت صادق عليه السّلام كه فرمود: ما خانواده را يا با شمشير و يا با سمّ شهيد خواهند كرد استدلال ميكنند. و اللَّه أعلم بحقائق الامور. ایشان از خود حجت منتظر قائم را به جاى گذاشت تا دولت حق را تشكيل دهد، حضرت عسكرى سلام اللَّه عليه ولادت حضرت حجت عليه السّلام را مخفى ميداشت، چون خليفه وقت كوشش داشت وى را بدست بياورد، و جز گروهى از خواص شيعيان، ديگران وى را نديدند.

      ( زندگانى چهارده معصوم عليهم السلام / ترجمه إعلام الورى  - احوالات حضرت عسكرى عليه السلام) .....  ص : 485 )